My first day at work

Zoals jullie al weten werk ik bij Streetwise. Nja werkte dan.. Al na mijn eerste dag waar ik niet eens betaald voor kreeg wou ik al meteen stoppen. Dit werk is dus echt NIET te doen.
Dus als je 1 meter 60 bent, bruin/zwart haar hebt en ergens in een plekje woont in Den Haag dan zou ik het nooit doen. Neem het van mij aan, probeer het gewoon niet. Ik ben zo moe geworden dat ik zelfs vandaag nog moet bijkomen van al dat werk van gister. In plaats van dat we in de stad moesten rondlopen om donateurs te vragen, moesten Kristie en ik deur aan deur donateurs verzamelen..

We werden met ''Het Busje'' naar Leiden getsuurd. Wat? Helemaal naar Leiden?..

Eerst liepen we met een begeleider mee maar na een paar uur hadden we nog steeds geen 1 donateur er deden alleen maar bejaarden open. En na een halfuur moesten we zonder begeleider gaan ''werven''. We kregen een hele buurt voor ons zelf en we moesten uitkomen op 3 donateurs. We konden echt niet meer en we moesten nog zoveel deuren langs gaan.. Wat dachten ze nou? Als we al 4uur lang geen 1 donateur hebben hoe konden we dit doen in het laatste uur? Oja tuurlijk we hebben namelijk zoveel geluk dat we nu WEL iemand als donateur kunnen overhalen. Nou we kregen onze teamleider op ons dak die maar bleef zeuren en zeuren dat we het beter moesten doen. Ze zagen totaal niet in dat we uitgeput waren het laatste uurtje, konden ze dat ''peptalkje'' niet op het begin doen? Het ging ongeveer zo:

''Ik weet dat jullie het in jullie hebben voor dit werk hoor echt.. Ik weet het echt zeker maar ik belde net met de baas en hij zei dat ik jullie misschien maar op de trein terug moet sturen of dat jullie in de auto moeten gaan zitten en wachten. Ik vind dat ook best maar ik zie dat jullie het wel willen dus we proberen het gewoon nog een keer! Ik weet echt dat jullie het kunnen hoor echt waar! Maar ik weet niet wat ik hiermee aan moet *hij zucht* ik weet het echt niet.. *gaat met zijn handen door het haar en zucht nu dieper* ''

Okee? Het lag dus wel aan ons? Oh trouwens we kregen dat steeds om de minuut te horen wat motiverend zou moeten zijn. Misschien was het voor 1% motiverend maar dat ging al gauw achteruit als we zien dat we worden afgeluisterd door de onze teamleider/coach terwijl we met iemand aan de deur staan te praten en het werk goed proberen te doen. Of dat we terwijl we een straat binnen lopen we 20 meter verder op door dezelfde teamleider worden bespied. En dan heb ik het nog niet over hoe vaak hij belde naar de baas om over ons te roddelen en het mooie was dat we alles nog konden horen en hij ook nog eens speciaal wat verderop was gaan lopen.. Jammer joh, ik mocht dan misschien wel moe zijn maar niet doof...

We kwamen terug met nog steeds 0 donateurs.We mochten nog een proefdag gaan lopen donderdag maar dan zouden Kristie en ik apart worden gezet en we mochten niet samen met elkaar lopen. We MOESTEN apart deur aan deur gaan. Yeah right? Heel logisch om twee meisjes een hele wijk alleen te laten lopen en dat wij moeten aan bellen bij zoveel deuren en je weet maar nooit wie er open doet? Misschien worden we mee naar binnen gesleurt en hoor je pas twee uur later: ''Hey waar is Didi''.. En ja voor dat ze mij hebben gevonden ben ik een alleenstaande moeder van een tweeling ergens alleen op een woonboot. Maar ach wat verwacht je dan? We zijn pas 16 en hun allemaal in de 20 die een opleiding Communicatie doen. Ik ben geen wonderwoman of de nieuwe Kryptonite. Ik ben gewoon Didi. En dit werk past gewoon niet bij mij. En hier eindigt mijn verhaal over mijn eerste werkdag..

Een blunder:

Kristie en Didi bellen aan, we horen een medogeloze hond blaffen. Didi rent weg en Kristie bleef natuurlijk staan. De deur ging open er komt een boze dikke vrouw naar buiten. Wij probeerden nog heel blij te praten met de boze vrouw, maar al gauw liep de vrouw naar buiten en wees op de sticker: ''NEE''.
Wij: Oh sorry die zagen wij.. *De deur wordt voor ons neus dicht gedaan*